Sanat yaşamınızda dönüm noktası nedir? Hayatımda köklü bir değişiklik yaratan büyük bir olay yaşamadım. Cüneyt Gökçer’in 1994 yılında beni Bilkent Üniversitesi Sahne Sanatları Fakültesi’ne kabul ettiği günden beri, elimden gelenin en iyisini yapmaya çalışıyorum. Sanatçılar genellikle büyük olaylar peşinde koşmuyorlar; bir aktör ölene kadar sahne alır, hatta bazen oyun sırasında hayatını kaybeder. Benim için en değerli an, konservatuvarı kazandığım gündü.
Devlet Tiyatrosu’nda görev yaptığınız süreçte Anadolu’nun farklı köylerinde ve şehirlerinde bulundunuz. Bu tecrübenin size ne tür kazanımlar sağladığını ifade edebilir misiniz? Ankara’da doğup büyüyen ben, babamın Türkiye Elektrik Kurumu’nda mühendis olarak çalıştığı, annemin ise öğretmen olduğu bir aileden geliyorum. Lojman hayatı, tanıdık ilişkilerin olduğu, dolayısıyla steril bir ortam sunuyordu. Arkadaşlarım konservatuvarı bitirip İstanbul’a yerleşirken, ben Anadolu’da, önce Ankara, ardından bir yıl Diyarbakır ve altı yıl da Erzurum’da devlet tiyatrosunda görev aldım. Türkiye’nin dört bir yanını çeşitli oyunlarla dolaşmak, bana muazzam bir gözlem fırsatı sundu.
Bir eğitimci olarak, öğrencilere en temel tavsiyeniz nedir? “Düşün, hisset, ifade et” felsefesiyle eğitim verdim. Öğrencilerime toplumu ve dünyayı anlamada, taklit etmenin ötesine geçmeleri gerektiğini anlatmaya çalıştım. Sanat dalları, çoğunlukla taklit üzerine kurulu gibi görünse de, esasen yeniden inşa etme yeteneği etrafında döner. Taklitten ziyade yeniden yaratabilenler, yaşamı sanata dönüştürmeyi başarır.
Tiyatro sizin için ne ifade ediyor? Çoğu oyuncu, tiyatro sahnesini bir performans sahası olarak ele almayı tercih ediyor. TV’de bulamadıkları alanı tiyatroda bulmayı amaçlıyorlar. Fakat benim tiyatro anlayışım, sormak, sorgulamak, dertleşmek, çatışmak ve denemek üzerinedir. Bu nedenle tiyatrodan kopmam mümkün değil.
Bir röportajınızda “Sokakta birbirimizi dövmektense, birbirimize şiirler söyleyelim” demiştiniz. Sanatın toplumsal birleştiriciliğini nasıl değerlendiriyorsunuz? Sanat, yalnızca birleştirici değil; aynı zamanda adil bir tartışma ve çatışma alanı sağlar. Çatışmak için zarar vermek, en ilkel ve aşağılık bir davranıştır. Şiir ise, hem çatışmak hem de birleşmek için en ideal yolları sunar.
